Ik groet u duurste pand der helden uit ’t verleden
betoverende vlag van ’t dappere Belgen eer
Getuige waart gij eens op ’t slagveld van weleer
Door ’t bloed der vaderen die voor hun vrijheid streden
In u het zielsgemoed der leeuwentelgen weer
Die alhoewel gekwetst in vrijheid, recht en eer
Toch kranig strijden steeds vooreigen haard en zeden
Uw zwart verbeeldt de rouw waarin thans velen leven
Het rood, het bloed door martelaars gegeven
Die vochten voor hun recht maar vielen overmand
Doch tussen beiden ligt lachend geel geweven
Een straal van zegezon op ’t nevelvloed van ’t leven
Een straal van zegezon op ’t vrije vaderland.
Het was een jonge knaap nog, een van de klas '14
Hij had Duitse wreedaards in het dorp aan 't werk gezien
Hij zag zijn vriend vermoorden, hij zag zijn huis beslecht.
Nu was hij hier gekomen, een held reeds voor 't gevecht.
Nu had hij lang gestreden sinds 't plotse nachtalarm,
De morgend blank in 't oosten, 't geweer was stram en warm.
De kogels zijn verschoten, steeds dromt de Pruis vooruit.
Reeds ziet men grijze schimmen, er klinkt een schril gefluit.
De bajonetten glimmen, vooruit door gracht en hout.
De zon ziet zegnend neder en wijdt de wapens goud.
Hij voelt een plotyes zweepslag, wat wordt het warm zijn hart.
Hij staat, hij tast, hij wankelt, de zon is weg 't wordt zwart.
Hij valt in 't dalend zonlicht, zijn hand is rood van 't bloed.
En vreemd zijn oren ruisen, is 't sterven dat hij moet.
Zijn leven, ach zijn moeder, het kruisken dat z'hem gaf
Hij wil 't nog éénmaal kussen, een zucht... de draad brak af.
Hij was uw lieveling moeder, ge ziet hem nimmer weer.
Maar 'k heb hem vroom begraven en hier is 't kruisken weer.