Belgie

Onze vaderlandse geschiedenis

21 juli viering- De onafhankelijkheid van België

Voor 1815:

In 1799 waren we een deel van Frankrijk toen een zekere Napoleon Bonaparte ( generaal ) de macht naar zich toetrok.
Frankrijk werd een keizerrijk en zeer belangrijk (en gevaarlijk) in Europa.
De rest van Europa trok ten strijde tegen Napoleon en versloegen hem.
De laatste grote veldslag vond plaats bij Waterloo waar wellington als winnaar uit de bus kwam.
Stukken grondgebied van Frankrijk werden verdeeld, en onze gewesten werden zo in 1815 bij Nederland gevoegd. Nederland heette toen het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Tussen 1815 en 1830:

Willem I van Oranje was de koning van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.
Maar de Franstalige bourgeoisie had veel kritiek.
Zij vonden dat de koning te veel macht had en wilden zelf ook iets in de pap te brokken hebben.
De katholieke kerk steunde de bourgeoisie uit angst dat godsdienst en onderwijs te “vernederlandst” zou worden.
Ook het feit dat het Nederlands de belangrijkste taal was, was een doorn in het oog.
Zij wilden dat de Koning van Oranje rekening hield met hun grieven.
De koning liet dit echter na.
De economische crisis in die periode leidde er toe dat vele burgers geen werk meer hadden.
De werklozen werden door de bourgeoisie opgehitst.
Dit was ook de periode dat de Franse Koning werd afgezet en de Franse bourgeoisie het beleid daar overnam.
Dit leidde tot een zeer gespannen sfeer in Brussel in 1830.  
Vooral bij de schouwburg aan het Muntplein waren relletjes.
In de schouwburg speelde men de opera "De Stomme van Portici"
( Een opera die de opstand in Napels tegen de Italiaanse koning behelst).
Op 25 augustus stormden de toeschouwers tijdens de voorstelling naar buiten.
Ze vielen ministeries en aanhangers van de Willem I aan.
Ook de gewone opgehitste bevolking deed mee.
De bourgeoisie, uit schrik voor de woede van de door hen opgehitste bevolking, vormden een burgerwacht.
Dankzij het uitdelen van gratis bier keerde de rust min of meer terug.
Prins Willem en prins Hendrik, de twee oudste zonen van de koning, hadden de leiding over een legereenheid dat naar Brussel werd gestuurd.
De tegenstanders van de koning hadden het bevel over de de burgerwacht en kregen bijstand uit het Franstalige gedeelte.
Er braken gevechten uit waarop het leger zich terugtrok.
De bourgeoisie riepen de onafhankelijkheid van België uit op 4 oktober 1830.

Na 1830:

Het Nationaal Congres besloot om van België een koninkrijk te maken.
Datzelfde congres riep Leopold van Saksen-Coburg-Gotha op 4 juni 1831 uit tot eerste Koning der Belgen.
De koning kwam per boot van Engeland en kwam aan in Calais waarna hij per koets naar De Panne werd gebracht. Hij trok verder door het land en op 21 juli 1831 legde hij op het Koningsplein te Brussel de grondwettelijke eed af als eerste koning der Belgen.

De bançonne:

De bourgeoisie sprak Frans.
Het Belgische volkslied, de Brabançonne, is dus in het Frans geschreven.
Het lied vertelt dat na eeuwen van slavernij en bezetting de Belgen eindelijk vrij zijn.
Maar in feite klopt het idee dat onze gewesten doorheen de geschiedenis door verschillende vijanden bezet is geweest niet echt.
De mensen uit onze gewesten stammen af van Kelten, Romeinen, Franken, enz.
De vorsten die vanaf de middeleeuwen over onze gewesten regeerden, werden bijna nooit als bezetters beschouwd. Ook niet als die in Spanje of Oostenrijk woonden.
De oorspronkelijke versie van het volkslied werd in 1860 aangepast door de toenmalige Belgische eerste minister Charles Rogier waardoor de heftige uitvallen op de Nederlandse Prins van Oranje werden afgezwakt.
In 1926 preciseerde een rondschrijven van het ministerie van Binnenlandse Zaken dat enkel de laatste strofe van de tekst van Rogier als de officiële versie van de hymne beschouwd moest worden.
De eerste Nederlandse versie ontstond pas in 1938.

In Brussel staat er ook een monument dat 'De Brabançonne' heet.
Op dit monument staat voor een stuk de Nederlandse en Franse tekst van het Belgisch volkslied gebeiteld.

De Brabançonne heeft een opgewekt en blij tempo van een mars, maar In tijden van rouw, bijvoorbeeld na het overlijden van de vorst, op 11 november en op rouwdiensten voor oud-strijders wordt de Brabançonne ook wel als treurmars gespeeld : en sourdine, zacht en veel trager.



O dierbaar België, o heilig land der vaad'ren,
Onze ziel en ons hart zijn u gewijd,
Aanvaard ons kracht en het bloed van onze aad'ren,
Wees ons doel in arbeid en in strijd,
Bloei, o land, in eendracht niet te breken,
Wees immer u zelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat g' onbevreesd moogt spreken.
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.
Het woord getrouw dat g' onbevreesd moogt spreken.
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.