Uitstap Watou

Op woensdag 29 mei 2024 was onze lieve heer een Hammenaar, want tussen alle dagen van regen en ellende door zat het weer ogelooflijk mee voor de jaarlijkse uitstap.
De Hamse leden van onze Nationale Strijdersbond van België trokken richting Westhoek.
Met de bus heen was al een attractie op zich dankzij de professionele uitleg van de gids/chauffeur van reizen Saeys.
Allereerst was er een fantastische maaltijd “in de Leene”.
Een overheerlijke tomatensoep, ook bij de tweede doorgang werd door iedereen een tweede bordje genuttigd.
Daarna varkensgebraad met zigeunersaus, rauwkost en verse frietjes. Een dotje mayonaise erbij, en een tweede mogelijkheid tot wat gebraad, ja hoor, het was echt tip top.



Als afsluiter een stuk gebak met koffie. "In de Leene" is echt een aanrader hoor!
Na de maaltijd werd er richting brouwerij St.Bernardus gereden waar onder andere het paradepaardje “St.Bernardus Abt 12” het daglicht ziet.
Het was een audiotour om dorst van te krijgen, dewelke na de tour gelest werd natuurlijk.
Zo kwamen we te weten dat begin de jaren 1900 de Trappisten van de Catsberg (Mont des Cats) vluchtten naar Watou.
Ze namen er hun intrek in boerderij ‘Patershof’ op een boogscheut van de huidige brouwerij.
De boerderij werd omgedoopt tot ‘Réfuge de Notre Dame de St.Bernard’.
De reden voor hun verhuis was omdat ze in Frankrijk belastingen moesten betalen,en in België was dat nog niet het geval. De geestelijken maakten er kaas. Later werd de kaasmakerij van de geestelijken terug naar Frankrijk gebracht toen de belastingen even laag waren in Frankrijk, of even hoog in België dan in Frankrijk. (Het is maar hoe je het bekijkt).
De kaasmakerij werd overgenomen door Evariste Deconinck. Van 1934 tot 1946 bouwde Deconinck de kaasmakerij verder vanuit de huidige guesthouse ‘Brouwershuis’ aan de Trappistenweg uit. De kaas werd verkocht onder de merknaam ‘St.Bernard Watou’ en ‘Port Salut de Watou’. Kort na de tweede wereldoorlog kreeg Evariste Deconinck de vraag van de trappisten van Westvleteren om hun trappistenbieren te commercialiseren en te brouwen onder licentie.



De oorspronkelijke licentie overeenkomst werd getekend voor een periode van 30 jaar. De brouwmeester Mathieu Szafranski verhuisde mee en bracht naast de knowhow, ook de recepten en de befaamde St.Sixtus gist mee.
Er werd een nieuwe brouwerij opgetrokken naast de kaasmakerij.
In 1959 werd de kaasmakerij verkocht
Begin de jaren zestig stapte de man van Bernadette Deconinck (dochter van Evariste), Guy Claus, in de brouwerij en werd opnieuw onderhandeld met de abdij van Westvleteren om de licentie overeenkomst te hernieuwen. Dit gebeurde in 1962 voor een nieuwe periode van 30 jaar, dus tot 1992.
In 1992 kwam een einde aan de overeenkomst omdat de Trappistenbouwerijen beslist hadden de kwalificatie "Authentic Trappist Beer" enkel nog toe te kennen aan bieren gebrouwen binnen de muren van de abdijen.
Vanaf dan werden de bieren verkocht onder de merknaam ‘St.Bernardus’.
Verder was deze periode er vooral één van onzekerheid en een nogal moeilijke zoektocht om een goede doorstart te maken van de brouwerij onder de nieuwe merknaam.
In 1998 nam Hans Depypere de brouwerij over. Onder zijn bewind evolueerde de brouwerij op twintig jaar tijd van een paar duizend hectoliters tot circa 33 000 hectoliters verkoop in 2013.



Na de audiotoer ontving iedere deelnemer twee consumptiebonnetjes om de ter plaatse gebrouwen godendrank te proeven.
Zelf heb ik uitermate genoten van een Bernadetje.
Dat is een blonde tripel, lekker hoor.
Daarna ging het met onze touringcar, met bekwame uitleg, langs de Zwarteberg, over de Rodeberg en scherpenberg doorheen Kemmel, richting Passendale. Tyne Cot Cemetery is een Britse militaire begraafplaats waar bijna twaalfduizend gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog rusten. Op het indrukwekkende Tyne Cot Memorial staan ook nog eens 35.000 namen van vermiste Britse soldaten en, in een afzonderlijke apsis, nog eens 1.176 vermiste Nieuw-Zeelanders.



Er liggen meer gesneuvelden begraven dan op elke andere Britse militaire begraafplaats op het Europese vasteland. De site staat sinds 2023 op de Unesco-Werelderfgoedlijst.
Aan elk uiteinde van de Memorialmuur staat een paviljoen. Centraal op het terrein bevindt zich het Cross of Sacrifice, gebouwd boven op een bunker die vóór de verovering als Duitse commandopost dienstdeed. De Stone of Remembrance staat achteraan, tussen de Memorial to the missing en het Cross of Sacrifice.
Twee bunkers bevinden zich aan de voorzijde van de begraafplaats, twee andere bevinden zich achteraan, onder de paviljoenen langs weerszijden van de Memorialmuur.
Een plaats dus om even stil te staan bij de gruwelen van de oorlog.
In het toegangsgebouw bevindt zich het kastje waarin het register met de namen en de locatie van de graven.
Er is ook een Visitors book waarin de secretaris van NSB Hamme een boodschap heeft geschreven. (Lest we forget!)
Na het bezinningsmoment ging het dan richting Ieper, waar we na een vrij uurtje de Last Post konden meemaken.
Ook hier was het een kippenvelmomentje waarbij in stilte onze gedachten naar hen gingen die het ultieme offer brachten voor onze vrijheid…
Nadat meerder groepen kransen hadden neergelegd, gingen we huiswaarts.



Onze kleine groep vond het een prachtige dag, en knikten instemmend dat afwezigen ongelijk hadden.